Monday, September 26, 2016

ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ေျခာက္တဲ့ ျပင္ဦးလြင္ဟိုတယ္က အခန္းအမွတ္ ၁၀၁ :O :O





ျပင္ဦးလြင္မွာ ဟိုတယ္တစ္ခုရွိတယ္ဗ်..။ နာမည္ေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူး..။ အဂၤလိပ္လက္ထက္ ကတည္းက ရွိခဲ့တဲ့ဟိုတယ္တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ.. ဒီေလာက္ဆို သိမယ္ပါတယ္..။ တစ္ေခါက္က မိသားစုလိုက္ ခရီးထြက္ရင္းနဲ႔ အဲ့ဒီဟိုတယ္မွာ ဝင္တည္းခဲ့ျဖစ္ၾကတယ္..။ 

ဟိုတယ္ဝန္းထဲ ဝင္ဝင္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေပၚက ထူးဆန္းစြာ ၾကက္သီးေမြးညႇင္းေတြ ထလာတာကို သိလိုက္ရတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ၿပီ..။ ဒီဟိုတယ္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနၿပီ…။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထင္ေနလို႔လား မသိဘူး…။ ဟိုတယ္က လူသူကင္းမဲ့ၿပီး ေျခာက္ကပ္ေနတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္..။ ဒါနဲ႔ပဲ Reception မွာ Check-In ဝင္ေတာ့ မေနနိုင္ပဲ ေမးမိေသးတယ္…။ 

"ခရီးသြားရာသီ မဟုတ္ေတာ့ လူပါးေနတာပါ…" တဲ့..။ 
အေျဖက လက္ခံနိုင္စရာရွိတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငါကိုက အေတြးလြန္ေနတာ ပါေလလို႔ ေျဖသိမ့္လိုက္တယ္…။ ဒါနဲ႔ပဲ အခန္းေတြ လိုက္ျပေပးဖို႔ဆိုၿပီး အေဆာင္ တစ္ခုကို ေခၚသြားတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ေတာ့ အဲ့ဒီအေဆာင္က ဝန္းႀကီးက်င္ ညာဘက္ေထာင့္ဆုံး မွာ ရွိတယ္ဗ်..။ သီးသန႔္ႀကီး ရွိေနတဲ့ အေဆာင္ႀကီးေပါ့..။ သြားရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာၾကည့္မိသေလာက္ ဒီအေဆာင္ႀကီးကို အဂၤလိပ္ေခတ္ထဲက တည္ေဆာက္ထားပုံရတယ္..။ သစ္သားေတြကိုပဲ အမ်ားဆုံး အသုံးျပဳထားၿပီး ဒီဘက္ေခတ္မွာ အနည္းငယ္သာ ျပန္မြန္းမံထားတယ္လို႔ ယူဆရတယ္..။ 

အဲ့ဒီအေဆာင္ထဲ ဝင္လိုက္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သီးေတြ ထလာျပန္တယ္..။ အေဆာင္ေစာင့္တဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ေျပးလာၿပီး ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းနဲ႔ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အေပၚ ထပ္ကို ေခၚသြားတယ္..။ အေဆာင္တစ္ခုလည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၿပီး ၾကမ္းခင္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ လမ္းေလၽွာက္တဲ့ေျခသံ "တကၽြီကၽြီ" က က်ယ္ေလွာင္စြာ ထြက္ေနတယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖနဲ႔အေမက တစ္ခန္း ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခန္း ကပ္လ်က္ အခန္း ၂ ခန္းကို ယူလိုက္ၾကတယ္..။ 

"အစ္ကို ဒီအခန္းမွာ ေနမလို႔လား.." 
"ဟုတ္တယ္ေလ… ဘာလို႔လဲ.." 
"ေၾသာ္..ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး..ဒီအခန္းထဲမွာ အခန္းတစ္ခန္း အပိုရွိတယ္..အဲ့ဒါကို မဖြင့္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာမလို႔ပါ.." 
"ဟင္ …. အခန္းအပို ဟုတ္လား… ဘယ္မွာလဲ…? " 
ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းက အိမ္သာအခန္းေလာက္ပဲ က်ယ္တဲ့ အခန္းတစ္ခန္းကို လိုက္ျပတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ကုတင္ ေျခရင္းေလာက္မွာ ရွိတာပါ…။ သံႀကိဳးနဲ႔ ေသာ့တစ္လုံးနဲ႔လည္း အခန္းကို အက်အန ခတ္ထားပါေသးတယ္..။ 

"မင္းဟာက ေသာ့ခတ္ထားတာပဲ..ဖြင့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဖြင့္လို႔မရပါဘူး.." 
"အရငၠ ေသာ့မခတၳားပါဘူး… ခုမြ ဘာလို႕ခတႅိဳကႅဲ မသိဘူး…" 
ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းက အေလာတႀကီး ျပန္သြားခဲ့သည္။ အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၂းဝဝ နာရီေလာက္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ခရီးကလည္း ပန္းလာတာေၾကာင့္ တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္စက္ခ်င္တာေၾကာင့္ အေမတို႔ကို ေျပာၿပီး အိပ္စက္လိုက္သည္။ 
႐ုတ္တရက္ နိုးလာေတာ့ ညေန (၅းဝဝ) နာရီထိုးေနၿပီ..။ အေဖနဲ႔အေမ အခန္းကို သြားၾကည့္ေတာ့ မရွိ.. ။ အျပင္ထြက္သြားၿပီ ထင္သည္။ ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့… 
"သားေရ… အေမတို႔ ဒီက အသိတစ္ေယာက္အိမ္မွာ .. သားအိပ္ေနတာနဲ႔ မႏွိုးေတာ့တာ..သား လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ေလ.. အေမတို႔ေတာ့ ဒီည ျပန္လာခ်င္မွ ျပန္လာျဖစ္မယ္.. ညတစ္အားနက္သြားရင္ ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္… သားတစ္ေယာက္တည္း ေနရဲလား..အဲ့ဒီမွာ…" 
"ဟုတ္…မလိုက္လာေတာ့ဘူး…သားေနရဲပါတယ္….." 
ဗိုက္ကဆာလာတာေၾကာင့္ အေစာင့္ေကာင္ေလးကို လိုက္ရွာလိုက္သည္။ 

"ညီေလး..ဒီနားမွာ ဘာစားစရာရွိလဲ.." 
"ဟိုးဘက္နားမွာ ထမင္းဆိုင္ရွိတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မွာ..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ေလ.. လိုက္ျပေပးမယ္.." 
"ဟင္.. မင္းက ျပန္ေတာ့မွာလား.. ဒီမွာေစာင့္ရတာ မဟုတ္ဘူးလား.." 
"ကၽြန္ေတာ္က ေန႔ပဲ ေစာင့္တာ.. ညေစာင့္ေတာ့ မထားတာၾကာၿပီေလ…" 
"ေၾသာ္…" ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေမးခ်င္ေပမယ့္လည္း မေမးျဖစ္ခဲ့..။ ေတာ္ၾကာ ေၾကာက္တတ္လွေခ်လားလို႔ အထင္မခံနိုင္…။ 

ဒီလိုနဲ႔ ထမင္းစားၿပီး ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည၈းဝဝ နာရီထိုးၿပီ..။ ဘာမွလုပ္စရာမရွိတာနဲ႔ Laptop ဖြင့္ၿပီး ေတြ႕ရာ ဗြီဒီယိုတစ္ဖိုင္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ Evil Dead …။ မျဖစ္ေသးပါဘူး… ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္းပါဆိုမွ သရဲကားနဲ႔ လာတိုးေနတယ္..။ ေနာက္တစ္ဖိုင္ဖြင့္လိုက္သည္။ Walking Dead ..။ ဖြင့္သမၽွ သရဲကားေတြခ်ည္းျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကိုယ့္ laptop ထဲလည္း သရဲကားေတြပဲ စုထည့္ထားမိသည္ကိုး..။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာမွမၾကည့္ေတာ့ပဲ laptop ပိတ္ၿပီး အိပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ 

အိပ္ခါနီး ဘုရားရွိခိုးၿပီး ေမတၱာပို႔အမၽွေဝေတာ့ ၾကက္သီးတစ္ႀကိမ္ ထလိုက္ေသးသည္..။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားပဲ အိပ္ယာဝင္လိုက္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ…. ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ 
"အဟစ္…အဟစ္…အဟစ္…." 
"ဟိ…ဟိ…ဟိ…ဟိ…" 
ဟင္…. ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရီသံ..။ တိတိက်က်ေျပာရရင္.. ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ ရီသံ…။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးမဖြင့္…။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ မဟုတ္…။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနတာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဒီရီသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကုတင္ေျခရင္းကေန ၾကားေနရျခင္းျဖစ္သည္။ တိတိက်က်ဆိုရရင္ ဟိုအခန္းထဲကေန ထြက္လာျခင္း..။ 

"ဟိ..ဟိ..ဟိ…ဟိ… အဟစ္…ဟစ္…ဟစ္…" 
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ အိပ္ေနရင္းကေန မ်က္လုံးေလး အသာဖြင့္ၿပီး ေျခရင္းက အခန္းကို ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ 

ဟင္…။ ေသာ့…သံႀကိဳး…။ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ပါလား…။ ေန႔ခင္းက ေတြ႕ခဲ့သည့္ ေသာ့နဲ႔သံႀကိဳး မရွိေတာ့..။ တံခါးမွ ေစ့သာထားသည့္ ပုံစံျဖစ္ေနသလို အခန္းထဲမွ အလင္းေရာင္အနည္းငယ္က အျပင္သို႔ ျဖာထြက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုတင္ေပၚက အသာထလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အသံမထြက္ေအာင္ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ဟေနတဲ့တံခါးကေန အခန္းတြင္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။

အခန္းအတြင္းမွာက…. 
အသက္ ၅ ႏွစ္နဲ႔ ၆ ႏွစ္ၾကားမွာ ရွိတဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး ေကာင္ေ လးနဲ႔ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မယုံ…။ မ်က္လုံးကို ေသခ်ာပြတ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္ၾကည့္သည္။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးကိုေတြ႕ဆဲပင္… ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္စြာ ေၾကာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႔ေဆာ့ကစားေန ရင္းမွ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးလက္ကို ဆြဲလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ လူမပါလာပဲ ေကာင္မေလး လက္ခ်ည္းသက္သက္သာ ေကာင္ေလးဆီပါလာသည္။ 

"ေအာေငၼလးဗ္…." 
ကၽြန္ေတာ္လန႔္ၿပီး ေအာ္လိုက္မိသည္။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတို႔ရဲ့ မ်က္လုံးအစုံက ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္း ၾကည့္ေနတဲ့ တံခါးၾကားသို႔ ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ရဲ့မ်က္လုံးေတြက အသက္မပါတဲ့ အ႐ုပ္မ်က္လုံးေတြလို တံခါးၾကားက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးနဲ႔ ဆုံမိၾကသည္။ 

"အားးးးးး…" 
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ပဲ… အခန္းျပင္ ကိုထြက္ေျပး သည္။ ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းသည္။ ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္က "တကၽြီကၽြီ" နဲ႔ ေျခသံမ်ားကို ထပ္မံၾကားရသည္။ ေသခ်ာၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ကို တစ္စုံတစ္ခု လိုက္ေနၿပီ..။

အျပင္ထြက္ဖို႔ တံခါးဆီကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးဖြင့္ဖို႔ လုပ္ေနတုန္း. အေပၚက ေျခသံေတြက ေအာက္ကို ေရာက္လာၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ဟို ကေလး ႏွစ္ေယာက္….။ အေရးထဲ အေဆာင္တံခါးက ဖြင့္လို႔မရ ၾကပ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံး တံခါး ဖြင့္လို႔ရေတာ့ အျပင္ကိုေျပးထြက္သည္။ အျပင္မွာလည္း ေမွာင္မည္းေနၿပီး ဘာကိုမွ သည္းသည္းကြဲကြဲမျမင္ရ..။ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဟိုကေလးႏွစ္ေယာက္ လိုက္လာေသးသည္။

ဒါနဲ႔ ၿခံဝန္းတံခါးဆီကိုကၽြန္ေတာ္ ေျပးသည္။ ကံဆိုးစြာ ၿခံဝန္းတံခါးက ေသာ့ခတ္ထားသည္။ မတတ္နိုင္..။ ၿခံဝန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ေက်ာ္လိုက္သည္။ လမ္းမႀကီးေပၚကို ေရာက္ေတာ့ လမ္းမီးေတြ ထိန္ထိန္သာေနတာေၾကာင့္ အနည္းငယ္အားရွိသြားသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆက္မလိုက္လာေတာ့ပဲ ၿခံဝန္းတစ္ခါးကို ကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လုံး ေသေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာက အျမန္ေျပးထြက္ခဲ့ၿပီး…. ျပင္ဦးလြင္ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းရဲ့အေရွ႕က ႐ုပ္ထုႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး မိုးအလင္းကို ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္လင္းလင္းခ်င္းပဲ P.C.O ကေန အေမတို႔ဆီကို ဖုန္းဆက္ အထုတ္အပိုးေတြ ျပန္ယူၿပီး အဆိုပါ ဟိုတယ္ကေန အၿပီးေျပာင္းခဲ့ေလေတာ့သည္။ 

ေၾသာ္…ေမ့လို႔… ကၽြန္ေတာ္ တည္းခဲ့ရတဲ့ အခန္း နံပါတ္က….101…ပါ…။ အခန္းအပိုရွိတဲ့ အခန္းဆိုရင္ အဲ့ဒီ ဟိုတယ္က ဝန္ထမ္းေတြ အကုန္သိပါတယ္..။ မယုံရင္ေတာ့ သြားၿပီး တည္းၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ..။
Credit : ygnnews

No comments: